www.teatrshade.fora.pl

Fou Lu

Jeśli macie jakieś swoje wiersze, poematy, opowiadania i jakiekolwiek inne teksty, które zalegają na przysłowiowym dnie szuflady to bardzo proszę o zamieszczanie ich tutaj Smile

Sam zamieszczę coś jak przyniosę od babci:P
Wszystkich także zapraszam do komentowania co się podoba a co nie:)
Powodzenia ! ! !

Konti

No to jak już było obok

Blue

Moim zdaniem fajne. Czekam na muzykę do tego Wink

Fou Lu

Żeby nie pozostać gołosłownym, to zamieszczam swoje opowiadanie. Z góry zaznaczam iż wiem, że końcówka jest, lekko mówiąc, niedopracowana:P

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi. A światłość w Ciemności świeci... lecz Ciemność ją ogarnęła
I zatraciła się światłość w Ciemności. Ciemność zaś była przeciwieństwem światłości i tak jak światłość była dobrem, tak Ciemność była złem.
Zło więc ogarnęło ziemię i jej mieszkańców siejąc Niesprawiedliwość i Chaos. Ludzie poznali Ból i Gniew, dwie córy Władcy Ciemności. A Ci którzy szukali Sprawiedliwości ginęli, z ręki zła. Świat ogarnęło Szaleństwo i tak rozpoczął się początek końca. Ten jednak wcale krótko nie trwał. Bowiem samo zło zstąpić z Ciemności miało, by zakończyć istnienie ludzkości. Nim wstać miał kolejny poranek niebo przybrało kolor purpury rozświetlając ziemię. Wpierwej na nią ruszyła Gniew by tych co o litość błagali wbić w ziemię niczym zaostrzony pal. Następnie Ból zstąpiła od swego Ojca i wraz z gotującym się, pod skorupą ziemską, ogniem spalała tych co litość okazywali. Gdy skorupa pękać jęła, panika na całej ziemi wśród nikczemników się podniosła. Ci bowiem gdy cierpienie sprawiedliwych widzieli - radowali się, jednak gdy wszyscy prawi w męczarniach dogorewali śmierć i ich dosięgać zaczęła. Chaos wyłonił się spośród ludzi miażdżąc każdego kto uciekać próbował. Czynów swych potężnym młotem dokonując. Ze słów złości i pogardy Niesprawiedliwość wkroczyła swym słowem i gestem skręcając w bólu najpotężniejsze ciała ludzkie. Zatriumfowała Śmierć nad ostatnim spośród żywych. Wtedy to właśnie, Ciemność zstąpiła niczym potop, zalewając ziemię z wszystkich stron. Tak właśnie ziemia ostatnie swe chwile istniała by w Ciemności stać się Ciemnością, która światłość ogarnia i pochłania...
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi. A światłość w Ciemności świeci, lecz Ciemność jej nie ogarnęła...

Tak od istnień raz dobro, raz zło panuje dzieląc się rządami tymi, a nad nim władzę sprawuje nieśmiertelne Przeznaczenie

Blue

Ciekawy pomysł. Takie to opowiadanie trochę mroczne i przygnębiające... Ale podoba mi się. Język fajnie stylizowany (chociaż słowo wpierwej mnie trochę rozbawiło). Poza tym koniec nie jest zły, powiem tak: zbyt szybko i nagle następuje ten koniec Razz

Konti

Jak dla mnie to klimat po prostu zabija ^_^. Nie ma to jak optymistyczne opowiadanie Razz

Fou Lu

"Oda Do Kośka"

W bez pamiętnych toniach czasu,
Na granicy naszych zasług,
Nic nie wartych już !
Ty ! Choć wielkim lękiem zgięty,
Wstaniesz Kośku niepojęty !
By ten lód znużony, smętny,
Zgnieść jak tysiąc zlękłych much !
Gdy na Twoje zawołanie,
Milion ludów martwych wstanie,
Ty im Kośku władcą będziesz,
Po anielski pierwszy próg,
Niezdobyte wieczne bramy,
Twoich ludów ujrzą chmary,
Wnet anielscy wojownicy,
Już gotowi będą stać !
Teraz Kośku ! Forsuj wrota,
Chmary wpełzną w mgnieniu oka,
Zniszczą święty ród Anieli,
Boski ród prastarej ziemi,
Ty im Kośku władcą, panem,
Wielkim królem i waćpanem,
Bo niewierni niegdyś władcom,
Teraz Tobie służyć chcą !

"Kruszyciel"

Gdy na złotym spoczniesz tronie,
Gdy mocarne wojska twoje,
Już odejdą hen daleko,
Gdzieś za siódmą górą, rzeką,
Bunt narodzi się waleczny,
Mieczem wielkim, obosiecznym,
Twoją władzę będą ciąć,
Wziąć Cię zechcą z zaskoczenia,
Wpaść wraz z armią wśród jedzenia,
Twoje ciało poszlachtować na tysiące ciał,
Duma Twoja i moc wielka,
Wzniesie się jak z mieczem ręka,
Zmiażdży bunt swoim ramieniem,
Skruszy mury odetchnieniem,
Zmiecie wroga pędem swoim,
Uciec nigdy nie pozwoli,
I zostaniesz na swym tronie,
Po wiek wieków... Koniec.

"Czas"

Lecz i Ciebie wielki władco, nie ominie czas,
I ty szczeźniesz wśród płomieni,
Płakać zechcesz między niemi,
Uciec będziesz z całej siły chciał,
Acz twa dusza czarna, ciemna,
Niedołężność twoją zwiększa,
Nie pozwala zrobić kroku,
Ani ręki wznieść,

Wtedy właśnie wróci On !
Po niebieskim własny tron,
Rękę poda Tonie własną,
Byś opuścił raz na zawsze,
Świętą ziemię, święty tron,
Będziesz władcą opuszczonym,
Zapomnianym i wzgardzonym...
Los Cię jednak nie zostawi,
jeszcze da Tobie popalić,
I na tronie Cię posadzi,
Niejednego z księstw.

"Powrót"

Choć zostałeś przeklęty,
Bez swej armii wyklętych,
Bez zdobytych twierdz !

Wędrowałeś przez wieki,
Bez anielskiej opieki,
Nie widziany przez władcę,
Który wygnał Cię !

Teraz wracasz w swej chwale,
Niszcząc twierdze na skale,
Miażdżąc jednym podmuchem,
Ciężkiej pracy kwiat !

Zemsta twoja jest straszna,
Nie ostawisz ni miasta,
Nawet nędznej wsi !

Twe wspomnienia odżyły,
Uderzyły z swej siły,
Byś powrócić chciał !

Zbierzesz armię po wtóry,
Będziesz oblegał mury,
I powrócić już nie dasz,
Panu na swój tron !

Teraz zbieraj siły,
Wskrzeszaj ludy z mogiły,
Niszcz tej ziemi oblicze,
Miast pochodni pal znicze !
Drogą do niebios zmierzaj,
Odbić królewski raj.

"Droga"

Na księstw tronach siadałeś,
Zamki burząc się śmiałeś,
Swoją drogą posiałeś,
Śmierci ognisty szlak,
Jesteś tutaj gdzie chciałeś,
Znów ujrzałeś tę bramę,
Długo na to czekałeś,
By za tobą twa potęga szła,
Armia z pędem ruszyła,
"Święta ziemia niczyja",
Tak po wojnie nazwiesz ten raj,
Nie zasiądę na tronie,
I nie spoczną me dłonie,
Krwawa plaga ruszy na świat,
A anielskie ruiny,
Będą wiecznie mówiły,
Po czym prawdziwą potęgę znać !

Teraz proszę o komentarze i do wierszy i do opowiadania:) oczywiście te wiersze tworzą jedną całość jakby ktoś przeoczył Smile

A w ogóle to mi gdzieś wcięło "słowo od autora" Very Happy

Więc napiszę raz jeszcze:P
Wiersz pisany był pewnej osobie "Na złość" i z założenia nie ma być głęboki, a humorystyczny i tak go proszę traktować Smile

Po trzech pierwszych częściach wiersz mi się na tyle spodobał, że go kontynuowałem:)
To tyle, Dziękuję za uwagę Very Happy

Blue

Jest ekstra:) Dawno czegoś takiego nie czytałam. I nieźle mnie to rozbawiło, zwłaszcza jak wyobraziłam sobie minę Kośka jak to czyta Razz

ha ha. Może są pewne niedopracowania gdyby się tak zagłębić w tę "odę", ale całość jest niezła.

No dobra, to ja też wrzucę coś swojego.

Siedzę i czekam
Czekam nie wiadomo na co
Nie wiadomo na kogo…
Za oknem tysiące świateł
Dużego miasta, które nigdy nie śpi.
Przez ulice skąpane w deszczu
Jadą nieustannie samochody

A ja czekam…
Może na Ciebie,
Może na miłość co przyjść miała o poranku
Co miała osuszyć wszystkie łzy…
Siedzę i czekam…
Za oknem…
…ulice skąpane w deszczu.

Fou Lu

Hmm, hmm
Więc nie będę owijał w bawełnę Smile

Osobiście za takimi, bardziej poważnymi wierszami nie przepadam:) Ale skoro wyszedł Ci poważny wiersz to wychodzę z założenia, że jest udany:)